ماجرای غذای امامان و نان و نمک خوردن حضرت علی (ع) چه بود؟
آیا می توان فقط با خوردن نان و نمک یا خرما به کارهای روزانه و حتی جنگ پرداخت؟
در این مطلب از نگاه طبی قصد داریم به این موضوع بپردازیم.
خب چند نوع نظر در این باره وجود دارد:
عده ای می گویند این کار به واسطه فقر امامان بوده است.
عده ای می گویند به دلیل اعجاز و توان بالای بدنی معصوم است.
عده ای به آن باور دارند ولی از نظر منطقی دچار مشکل شده و نمی دانند منطق را قبول کنند یا روایات را
و عده ای هم کلا آن را انکار کرده و دروغ می دانند.
ما جزء دسته پنجم بوده که قصد داریم آن را از دید خودمان توضیح دهیم.
ما نان و نمک خوردن حضرت علی را با چند دلیل توجیه خواهیم کرد.
درامد امام علی
عده ای مردم بدون تحقیق و با توجه به ظاهر کار فکر می کنند امامان فقیر بوده و درآمد و سرمایه نداشته اند.
اگر مقداری بررسی کنید متوجه خواهید شد که امامان از ثروتمندترین مردم زمان خود بوده اند.
این همه چاه و زمین کشاورزی و درخت خرما و غنایم جنگی همه جزء درآمد امام علی بوده اند.
امام از نظر ثروت و سرمایه کاملا بی نیاز بوده و آن را صرف ایجاد شغل و کمک به نیازمندان می کردند.
اما روش زندگی و آداب غذا خوردن حضرت علی علیه السلام بنا بر منطق و علم بود.
داشتن ثروت، دلیل بر خوردن میگو و شتر بریان شده و مرغ عسلی نیست.
از طرفی هم دلایلی وجود دارد مانند هم شکلی با قشر ضعیف جامعه
و تقویت اراده و قدرت نفس
ما در احادیث متعددی داریم که پر خوری و زیاد خوردن مانع هوشیاری و قدرت فکری می شود.
در احادیث داریم که همیشه سیر بودن موجب بیماریست.
در احادیث داریم که تا گرسنه نشده اید غذا نخورید و زمانی که هنوز گرسنه هستید دست از غذا بکشید.
خب کسی که این احادیث را بیان کند، حتما دلایلی دارد.
و می دانیم که امام چیزی از جانب خود نمی گوید و تماما بر اساس علم و آگاهی است.
شاید ما تا آخرالزمان هیچ وقت به دلایل کامل آن ها پی نبریم
و کسی که یک حرف می زند باید پای آن ایستاده و خود به آن عمل کند.
اینطور نیست که امام بگوید گوشت گاو نخورید موجب مرض می شود اما خودش مصرف کند.
پس موضوع فقر امام به هیچ وجه مطرح نبوده و باید از نظر طبی بررسی کنیم.
غذای امام علی چه بود
این نکته هم باید گفته شود که امام فقط از نان و نمک استفاده نمی کرد.
از شیر و سرکه و خرما و سبزی و میوه و گوشت و عسل هم استفاده می کرده
حتی گفته شده سبزی مورد علاقه امام علی علیه السلام ریحان بوده است.
از طرفی در حدیث گفته شده کسی خوردن گوشت را بیشتر از ۴۰ روز وانگذارد.
و احادیثی برای خواص گوشت ها و میوه ها و سبزی ها داریم.
خود شیر محلی و خالص به تنهایی یک غذای کامل است که نیاز بدن را به صورت کامل برطرف خواهد کرد.
خرمای رسیده و شیرین و بدون سم به تنهایی یک غذای کامل است.
یک خودروی سالم و بی عیب و نقص را تصور کنید که نیازی به سرویس و تعویض روغن و غیره ندارد.
ما می توانیم باک این خودرو را با بنزین معمولی یا بنزین سوپر یا بهترین بنزین دنیا پر کنیم.
حالا می توان قدرت خودرو و توانش را دید.
و فرق است میان پراید و بوگاتی
اگر باد چرخ ها تنظیم نباشد یا مشکلی در سیستم تعلیق جود داشته باشد و یا حتی بنزین نامناسب در آن قرار داده باشیم قطعا توان خودرو مثل اول نبوده و افت بسیاری خواهد داشت.
بدن انسان هم مانند یک ماشین است که باید سالم بوده و باک و موتور و مخزن آبش را با بنزین و روغن و آب سالم پر کنیم نه آب لوله که دارای جرم است و نه روغن سرخ کردنی
پس امام از بهترین غذا و نوع حلالش استفاده می کرده است.
نانی که استفاده می شد اصلا مانند نان های امروزی نبوده است.
گندم و جو در آن زمان کاملا سالم و بدون دستکاری ژنتیکی و بدون سم بوده است.
گندم و جو در خانه آسیاب می شد و فشار و سرعت و ضربات آسیاب اشکالی برای آن ایجاد نمی کرد.
از طرفی آرد دارای سبوس بود که ارزش غذایی نان را کاملتر کرده و در نهایت از آب سالم بدون کلر و تنور گلی و آتش طبیعی استفاده می شد.
آسیاب و تنور امروزی و آتش گاز و آب کلر دارد و آرد بدون سبوس همه باعث کاهش ارزش غذایی و کاهش کیفیت نان شده و امروز شاهد آن هستیم.
پس از نان سالم استفاده می شد که ارزش غذایی بالایی داشته و خود یک غذای کامل است.
نان جو هم مانند نان گندم بوده و انسان را از غذا بی نیاز می کند.
خب رژیم غذایی امام علی (ع) شامل گوشت و شیر و خرما و نان و سایر مواد غذایی است که به تناسب نیاز استفاده خواهد شد.
و ما در جایی ندیدیم که خوردن نان و نمک در زمان جنگ باشد.
پس در نظر بگیرید که بدن امام کاملا سالم بوده و با مواد سالم و به روش سالم تغذیه می شده
فلسفه خوردن نمک و یا سرکه همراه با نان چه بود؟
اولا نمک در آن زمان کاملا سالم و طبیعی بود نه نمک کارخانه ای و دستکاری شده
این همه خواص و احادیث در مدح نمک داریم مربوط به نمک طعام طبیعی است.
پس می توان گفت امام برای اصلاح بدن یا مزاج خود و یا اهداف درمانی بنا به نیاز خود از نمک و سرکه استفاده می کرده است.
به بیان خیلی ساده یعنی مکمل سوخت خودرو
و سرکه امام علی (ع) سرکه طبیعی و خانگی انگور بود نه ماده ای که در کارخانه درست شده و به آن سرکه می گویند.
شاید امام در زمان نیاز به کاهش بلغم از نان خشک و نمک استفاده می کرده و در زمان نیاز به تعدیل مزاج از نان و سرکه
و خواص و تاثیرات فوق العاده ای در سرکه و نمک طبیعی است که می تواند باعث استفاده امام شده باشد.
پس مواد مورد استفاده کاملا سالم و طبیعی و با ارزش غذایی بالا بوده است.
در ادامه به سایر دلایل می پردازیم.
خب فرض کنید یک خودروی پرقدرت و سرحال داریم با بهترین بنزین دنیا؛
حالا نوبت مهارت رانندگی است.
که می شود نحوه خوردن غذا؛ مانند ایستاده یا نشسته خوردن و سایر موارد…
مهارت راننده یعنی اینکه هنگام غذا خوردن تمرکز کامل داشته باشیم و با گوشی یا فکرهای نامربوط مشغول نشویم تا هضم و جذب غذا بیشتر شود.
یعنی رعایت مزاج مواد خوراکی و انتخاب درست آن ها
یک نفر که دچار ضعف یا سردی معده است، با کسی که بدنش سالم است فرق دارد.
یک نفر در هند با خوردن یک بادام تا ۴۰ روز ریاضت کشیده و زنده می ماند و یک نفر با خوردن ۳ دیس برنج برای یک روز سیر خواهد شد.
امروزه مرتاض های هندی می توانند چندین روز و هفته را فقط با خوردن یک بادام یا خرما سپری کنند. آیا امام نمی تواند چنین کاری انجام دهد؟
بر اساس آموزش های طب سنتی ، هرچه غذا را آرام تر میل کنیم بدن راحت تر شناسایی کرده و زودتر احساس سیری خواهد کرد.
وقتی سریع خورده شود، بدن فرصت شناسایی مواد غذایی و مقدار نیاز بدن را نداشته و ما می خوریم تا معده پر شود یعنی به حجم غذا توجه می کنیم.
اما آرام خوردن و زیاد جویدن غذا باعث جذب بالاتر و بهتر غذا شده و قطعا استفاده بیشتری از همان مقدار خواهیم برد.
و بدنی که سالم باشد و تمام اجزای آن درست کار کند، غذا را به بهترین شکل ممکن استفاده خواهد کرد.
پس به عنوان جمع بندی، امام دارای بدنی سالم است که رژیم غذایی متنوع و حلالی داشته و گاهی اوقات برای اصلاح مزاج و یا تزکیه نفس از نان و نمک و سرکه استفاده می کرده و با تمرکز کامل و رعایت آداب غذاخوردن میل می نمود.
وقتی که این توضیحات را مانند یک پازل در کنار هم قرار دهید، قضیه روشن و قابل حل خواهد شد.
همین تفاوت هاست که ممکن است ما یک دیس بزرگ چلوکباب خورده و به اندازه یک نصف نان انرژی دریافت کنیم.
